ققنوس

گر تاس تو بر مراد نبود

باید ندهی تحمل از دست

صبر است دوای نامردی

گر صبر بود یقین توان رست

به نام خدا

با سلام و خوش آمد گویی خدمت بازدیدکنندگان

امیدوارم از مطالب وبلاگ نهایت استفاده را ببرید🌷

شرط آزادی :

یکی از بزرگان عصر با غلام خود گفت که از مال خود پاره ای گوشت بستان و زیره بایی معطّر بساز تا بخورم و تو را آزاد کنم. غلام شاد شد زیره بایی بساخت و پیش آورد. خواجه اش آش بخورد و گوشت به غلام سپرد. روز دیگر گفت بدان گوشت نخود آبی مزعفر بساز تا بخورم و تو را آزاد کنم. غلام فرمان برد و نخود آب ترتیب کرد و پیش آورد. خواجه اش آش بخورد و گوشت به غلام سپرد. روز دیگر گوشت مصمحل شده بود، گفت این گوشت بفروش و پاره ای روغن بستان و از آن طعامی بساز تا بخورم و تو را آزاد کنم. غلام گفت ای خواجه بگذار تا من همچنان غلام تو می باشم و اگر البته خیری در خاطر می گذرد نیت خدای را این گوشت پاره را آزاد کن.

عبید زاکانی شاعر و طنزپرداز قرن هشتم است. وی دارای آثار ادبی شامل قصاید و غزلیات و رباعیات و عشاق‌نامه، که به شیوه و سبک سخن صریح و جدی و معمول همه‌ شعر است، می‌باشد.صرفنظر از این‌که عبید شاعر بوده‌است، همگان نام او را با طنز عجین و اغلب عامه او را به لطایفش می‌شناسند.

در ادامه به یکی از حکایات طنز وی می پردازیم:

واعظي بالای منبر از اوصاف بهشت می گفت و از جهنم حرفی نمی زد. يکی از حاضرين پاي منبر خواست مزه ای بيندازد گفت:ای آقا، شما هميشه از بهشت تعريف می کنيد، يک بار هم از جهنم بگوييد. واعظ که حاضر جواب بود گفت: آنجا را که خودتان مي رويد و مي بينيد. بهشت است که چون نمی رويد لااقل بايد وصفش را بشنويد.

بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

وین سوخته را محرم اسرار نهان باش

زان باده که در میکده عشق فروشند

ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

در خرقه چو آتش زدی اي عارف سالک

جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش

دلدار که گفتا به توام دل نگران است

گو می رسم اینک به سلامت نگران باش

خون شد دلم از حسرت ان لعل روان بخش

اي درج محبت به همان مهر و نشان باش

تا بر دلش از غصه غباری ننشیند

اي سیل سرشک از عقب نامه روان باش

حافظ که هوس می‌کندش جام جهان بین

گو درنظر آصف جمشید مکان باش

حكيم فرزانه اى پسرانش را چنين نصيحت مى كرد: عزيزان پدر!

هنر بياموزيد، زيرا نمى توان بر ملك و دولت اعتماد كرد، درهم و دينار

در پرتگاه نابودى است، يا دزد همه آن را ببرد و يا صاحب پول، اندك اندك آن را بخورد،

ولى هنر چشمه زاينده و دولت پاينده است، اگر هنرمند تهيدست گردد، غمى نيست

زيرا هنرش در ذاتش باقى است و خود آن دولت و مايه ثروت است، او هر جا رود

از او قدرشناسى كنند، و او را در صدر مجلس جا دهند، ولى آدم بى هنر،

با دريوزگى و سختى لقمه نانى به دست آورد.